عصبانی

۸۲

ما نمی توانیم با مدام

• داد و بی داد کردن
• فیش فیش کردن
• کتک زدن
• غر غر کردن
• التماس کردن
• دمپایی پرت کردن
• بلند اسم او را صدا زدن

و مدام واکنش نشان دادن به فرزندان مان

از آنها انتظار یک رفتار موثر و مسئولانه را داشته باشیم.

در واقع

• بسیار عصبانی شدن
• یا بسیار پر مهر شدن

موجب می شود والدینِ منتظر، چشم به راه و متوقع باشیم.

و این هنر پدری و مادری ماست که صبور باشیم و این صبر ما به بچه ها احساس امنیت می دهد که

قرار نیست با هر رفتار و تعارضی، از سمت ما مورد حمله و خشم و قضاوت و تنبیه قرار بگیرند.

اگر می خواهیم فرزندمان در رابطه های امن و پایدارتری قرار بگیرد،

خودمان امن شویم و رفتارهای افراطی مان را شناسایی کنیم و سعی کنیم آنها را کمتر انجام دهیم.

خودمان که امن شویم، مطمئنا رابطه مان با بچه ها به سمت رفتارهای موثر و مسئولانه حرکت می کند. ‌‌‌‌

رفتارهایی که خالی از عصبانی شدن، خشم و ناامیدی است

رفتارهایی که خالی از حمله و واکنش های شدید آسیب زاست.

پس داد زدن و عصبانی شدن فرزندمان را

• منظم
• خوش خوراک
• حرف گوش کن
• درس خوان

نمی کند،

اما قابل تضمین است که فرزندمان را

• لجباز
• مضطرب
• پرخاشگر
• دچار احساس بیچارگی

خواهد کرد.

در نتیجه هر بار که از شدت خشم و عصبانی شدن مجبوریم بلندتر داد بزنیم، به خود و فرزندمان آسیب می زنیم، هر شب عذاب وجدان می گیریم، و روز بعد مجبوریم بلندتر فریاد بزنیم.

مراقب باشیم در این چرخه بی انتها نیافتیم.

می دونم عصبانی نشدن سخته، اما

اعتیاد به داد زدن و عصبانی شدن مانند زلزله، فقط ویران کننده خوبی هاست.

• منظور من رفتارهای افراطی است
• منظور من اعتراض های افراطی است
• منظور من عصبانی شدن های افراطی است
• منظور من مدام پرخاشگری کردن است

اگر رفتارهایی که در آن ها به اندازه و متعادل رفتار کنیم و در همین موقعیت ها و اتفاقات رفتار موثر و مسئولانه انجام دهیم به فرزندمان احساس خوش آیند انتقال

خواهیم داد!