چرا بچه ها لجبازی می کنند؟

ماجرا از این قرار است که این روزها سوال های رایج و بسیار متداولی درباره لجبازی از من پرسیده می شود؛ البته اکثر سوال ها در یک محور و مسأله دور می زنند. سوال هایی که شاید اکثر انسان ها با آن یکبار در طول عمرشان با آن دست و پنجه نرم کرده باشند.

چه کار کنم که فرزندم روی انجام ندادن تکالیف خود پافشاری نورزد؟

چه کار کنم که فرزندم اینقدر کله شق بازی درنیاورد؟

چه کار کنم که با فرزندم مدام درگیر نشوم؟

چه کار کنم که سر یک موضوع کوچک با هم بحثمان نشود و یکدندگی شکل نگیرد؟

چه کار کنم که لجبازی نکند؟

چه کار کنم که بهترین رفتار را با فرزند خود داشته باشم؟

و صدها سوالی که ذهن والدین را به خود درگیر کرده و تربیت آن ها را تحت شعاع و روز به روز سخت تر و سخت تر کرده است. قبل از هر چیز اجازه بدهید معنی ها و تعریف های خود را نسبت به لجبازی یکی کنیم تا ذهن ما بهتر بتواند از این جزوه تربیتی یاد بگیرد؛

تعریف لجبازی

لجبازی خصوصیتی رفتاری است که یک فرد قبول ندارد افکارش را تغییر دهد یا طرز فکر و تصمیم خود را در مورد عملی در شرایط، محیط و موقعیتی عوض کند.

پافشاری رفتاری کنترلگرانه است که تصمیم گیری و تصمیم سازی فرد را از او می گیرد. در واقع انتخاب او را تهدید و احساس عدم امنیت به او می دهد.

کله شق بازی نوعی رفتار و واکنش نامطلوب است که به صورت های مختلفی خود را نشان می دهد، از جمله آسیب رساندن به خود و دیگران، ناسزا گفتن، گریه کردن،فریاد کشیدن و یا شکستن وسایل.

درگیری رفتاری تلافی جویانه ای است که شاید درگذشته باعث درد یا ناراحتی برای فرد شده است. حالا  وقت انتقام است. در حقیقت به وسیله لجبازی، احساسات پنهان خود مثل تنفر و خشم را نسبت به شما نشان می دهد.

یکدندگی از رفتارهایی است که تا حد زیادی علت آن، رفتارهای افراد بزرگسال و دیگران است. و بدین وسیله رفتار لجوجانه فرد را تشدید می کند.

ستیزه جویی رفتاری نیست که همیشگی باشد؛ پس افراد لجوج همیشه لجباز نیستند. ممکن است اتفاقاتی خاص یا واکنش‌هایی باعث این رفتار آنها شود. برای درک این موضوع مجبوریم این واقعیت را یادآور شویم که اکثر رفتارهای آدمی بر پایه اجتناب از درد یا در طلب تشویق است.

لجبازی رفتاری است که به وسیله آن چیزی را که می‌خواهیم بتوانیم با لجبازی هم شده به دست آوریم. بنابراین با استفاده از مقاومت دربرابر خواسته های دیگران ممانعت  خود را می رساند. تا او نیز بتواند خواسته خود را برآورده کند.

خودمان لجباز هستیم؟ شاید یکی از دلایلی که فرزندان ما لجبازی می‌کنند این است که خودمان هم لجبازی می‌کنیم. پدر و مادر‌هایی دیده‌ام که بدون اینکه لحظه‌ای فکر کنند، شاید تصمیم و اقدام‌شان اشتباه باشد روی حرف خود پافشاری می‌کنند و می‌خواهند هر طور شده حرفشان را به کرسی بنشانند. از کودک یا نوجوانی که مثل یک لوح پاک است و این صحنه‌ها را از والیدین خود می‌بیند چه انتظاری دارید؟

به این موضوع کمی فکر کنید…

  از این که با ما در پاسخ به سوالات همراهی می کنید صمیمانه سپاس گذارم. مطمئن هستم با همراهی شماست که کیفیت این جزوه روز به روز بهتر و بهتر خواهد شد. بنابراین اگر شما نیز جزء عزیزانی هستید که تجربیات خود را با ما به اشتراک می گذارید، منتظر بروزرسانی جزوه های تربیتی باشید. قبل از هر چیز این ویدیو را با هم ببینیم تا به بهترین شکل خود را آماده کنیم برای درس اول از جزوه تربیتی “چرا بچه ها لجبازی می کنند؟” راستی پیشنهاد می کنم قبل از اینکه درس ها را شروع کنیم این چند تا موارد را به همراه داشته باشیم:

اگر برای خودتان ارزش قائل هستید حتماً این تعهدنامه را با خودِ خودتان ببندید. می توانید روی در یخچال یا دیوار اتاق آن را نیز نصب کنید که همیشه یادآورتان باشد. مطمئن باشید این قولنامه می تواند شما را در این مسیر ثابت قدم نگه بدارد. ولی اگر نمی خواهید این تعهد را با خودتان داشته باشید لطفاً این جزوه را ادامه ندهید چون واقعاً هیچ کمکی از دست هیچ کس برنمی آید الا خودتان؛ هر چند این تعهدنامه نوعی تلقین به حساب می آید اما قدرت این را دارد که فرمان مدیریت لجبازی زندگی خود را بدست بگیرید.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که وقت و حوصله برای فرزند و عزیزانمان نداریم.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که توجه کافی برای فرزند و عزیزانمان فراهم نمی کنیم.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که بیش از حد یک توصیه یا حرفی را تکرار می کنیم.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که حرف های ما جنس دستور و امر و نهی دارد.

لجبازی زمانی شکل می گیرد خواسته های موجه فرزند ما بی پاسخ می مانند.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که جنس رفتار ما از سرزنش و تحقیر باشد.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که به جای فرزند یا عزیزانمان تصمیم گیری می کنیم.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که آزادی یک فرد تهدید می شود و به خطر می افتد.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که فرد احساس کند تحت کنترل دیگری است.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که مخالف افکار، باورها و ارزش های یک فرد موضع گیری می کنیم.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که مخالف افرادی باشیم که او دوست دارد.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که مخالف چیزهایی باشیم که او علاقه دارد.

لجبازی زمانی شکل می گیرد که باور، افراد و چیزهای ما مهم هستند نه باور، افراد و چیزهای او.

هرچند دلایلی می تواند باعث شود که فرد به صورت موضعی و در موضوعی خاص، لجبازی کند. اما کماکان انسان هایی هستند که ذاتاً لجبازی را دوست دارند.

لجبازى، پافشاری، کله شق بازی، درگیری، یکدندگی و ستیزه جویی بچه ها پيامى است به بزرگسالان

“كه من می توانم؛ اجازه بدهید راه خودم را خودم پيدا كنم”

اگر من به عنوان والد یا مربی در اين زمان سعى كنم كه به فرزند خود ثابت كنم، تو نمی توانى؛ پس چیزی را که من می گویم گوش نمی کنی؛ بنابراین خيلى از فرصت‌هاى خوب را خراب می کنم. پس زمانی که فرزند خود را سرزنش، غرغر، داد و فریاد، انتقاد، مقایسه، تهدید، تنبیه و … می کنم به خاطر این است که احساس می کنم نباید کار اشتباه از او سر بزند؛ در صورتی که باید آگاه باشیم تا بچه ها اشتباه نکنند نمی توانند کار درست را یاد بگیرند و درک کنند. پس داد و بیداد کردن، تنبیه کردن، در شرایط مقایسه قرار دادن و هرگونه رفتار مخربی فرزند ما را منظم، خوش خوراک، حرف گوش كن و درس خون نمی كند. بلکه تضمين می کند كه فرزندی لجباز، مضطرب، پرخاشگر و دچار احساس بيچارگی خواهم داشت.

اگر به فرزند خود آزادی و انتخاب بدهیم “البته با چارچوب تعریف شده” و دائم او را سرزنش ، تهدید، تنبیه، مقایسه و هر گونه رفتار مخربی انجام ندهم؛ بدین وسیله اعتماد به نفس، خلاقیت و شخصیت او را کارآمد و خشنود می کنم. وگرنه جز  فرزندی لجباز و یک دنده چیز دیگری نصیب والدین و مربیان نخواهد شد. اما نقطه ایی که ما می توانیم از این مشکل عبور کنیم این است که احساس “مالکیت” خود را نسبت به فرزند خود کنار بگذاریم و حق “انتخاب” به او بدهیم. در این صورت می توانیم محبت خود را بدون هیچ قید و شرطی به آنها ابراز کنیم. تمام این نکته اجرایی نمی شود مگر به وسیله سه ابزار بسیار بسیار مهم:

1. زمان
2. صبر و حوصله
3. انرژی

بنابراین ما “مالک” هیچکس نیستیم و نمی توانیم رفتارهای دیگران را کنترل کنیم؛ ما فقط می توانیم رفتارهای خود را کنترل کنیم. خب واقعیت این است که موضوع مالکیت بحث بسیار مفصلی است ولی یک گام خیلی مهم و اساسی دارد و آن مراقبت از رابطه من و فرزندم است. که در این جا به مرور درباره آن صحبت می کنیم و یاد می گیریم.

مسلماً به درد هر کسی که به نوعی با کودک و نوجوان ارتباط دارد می خورد. شما ممکن است مادر، پدر، معلم، مادربزرگ، پدربزرگ، خاله، عمه، عمو، دایی، خواهر یا برادر باشید، در هر صورت این جزوه به ما کمک می کند از ارتباط با یکدیگر بیشتر لذت ببریم.

اگر اصلاً ارتباطی با بچه ها و اطرافیان برایتان مهم نیست و با داد و بی داد یا باج دادن و به نوعی به وسیله رفتارهای مخرب معمولاً آنها را ساکت می کنید و از وضعیت موجود هم راضی هستید، مسلماً این جزوه اصلا به درد شما نمی خورد.

دوست دارید آسیب هایی که خودتان در کودکی دیده اید را بچه های اطراف تان نبینند

یا دوست دارید دنیا را به جای امن تری برای زندگی تبدیل کنید

یا دوست دارید بچه های اطرافتان شادتر، قویتر و با عزت نفس تر باشند، البته آن کودک و نوجوان می تواند فرزند خودتان، یا فرزند خواهر یا برادرتان، یا حتی دانش آموزتان باشد

پیشنهاد می کنم جزوه تربیتی لجبازی را از دست ندهید.

متشکرم که تلاش می کنید آگاهانه مادری/پدری کنید تا دنیا را به جای امن تر و زیباتری برای زندگی تبدیل کنید. مطمئن هستم به این وسیله شما می توانید بهترین خودتان باشید.

[restrict paid=”true”] 

حدود هفتاد درصد از شکل گیری شاکله شخصیت انسان ها در هفت سال اول زندگی آن ها می باشد. یعنی دقیقاً زمانی که دنیای مطلوب و آرمانی ما در حال کنجکاوی و جستجوگری است. به خاطر همین بسیار پرسشگر و یاد گیرنده است.

بنابراین خیلی باید مراقب این دوره سنی بود. چرا که امروزه هویت انسان ها با الگوهای واهی و غلط شکل داده می‌شود. چرا که بسیاری از ما ساعت ها می‌نشینیم پای تلویزیون و ماهواره و خود را درگیر سریال‌ها و برنامه های آن می کنیم که هویت ما را پوچ و بی معنا می کند. کمتر کسی را دیدم که این برنامه ها را دنبال ‌کند و احترام، پذیرش و اعتماد دیگران را زیرپا نگذاشته باشد، زیرا بسیاری از این برنامه ها طوری طراحی شده اند و مخاطبان خود را در فضاهایی شرکت می دهند که احترام، پذیرش و اعتماد در چنین فضاهایی معنا ندارد. حال اگر ذهن کنجکاو و پرسشگر بچه ها را در این دوره سنی مشغول آن کنیم، آن طرفتر در خانه خود تماشاگر موقعیت هایی هستیم که مسائل و مشکلات ما را چند برابر می کند. یک نمونه کوچک آن این است که هر طور شده در بازی باید دیگران را شکست داده و با آنها برخورد کنیم تا برنده شویم یا این‌که به دیگران تنه بزنیم تا به خط پایان برسیم، و هزاران موقعیت مشابه دیگر؛ خُب چه طور این فرهنگ به فرزندان ما آموزش داده شده است؟ البته من اسم این فرهنگ را فرهنگ لجبازی می گذارم. فرهنگی که مزه ترشی و تلخی و شیرینی را در دنیای مطلوب ما به راحتی تغییر می دهند. دنیایی که مهم ترین افراد در آن قرار دارد. شهر آرمانی که باورها و ارزش های من در آن جا قرار دارد. مدینه فاضله ای که چیزها و اشیایی را می خواهد که دوستشان دارد. آن ها را می خواهیم و برایمان دوست داشتنی هستند، چون یکی یا چند تا نیازهای اساسی ما را برآورده می کنند.

لجبازی خصوصیتی رفتاری است که یک فرد قبول ندارد افکارش را تغییر دهد یا طرز فکر و تصمیم خود را در مورد عملی در شرایط، محیط و موقعیتی عوض کند.
لجبازی رفتاری کنترلگرانه است که تصمیم گیری و تصمیم سازی فرد را از او می گیرد. در واقع انتخاب او را تهدید و احساس عدم امنیت به او می دهد.

لجبازی نوعی رفتار و واکنش نامطلوب است که به صورت های مختلفی خود را نشان می دهد، از جمله آسیب رساندن به خود و دیگران، ناسزا گفتن، گریه کردن،فریاد کشیدن و یا شکستن وسایل.

لجبازی رفتاری تلافی جویانه ای است که شاید در گذشته باعث درد یا ناراحتی برای فرد شده است. حالا  وقت انتقام است. در حقیقت به وسیله لجبازی، احساسات پنهان خود مثل تنفر و خشم را نسبت به شما نشان می دهد.
لجبازی از رفتارهایی است که تا حد زیادی علت آن، رفتارهای افراد بزرگسال و دیگران است. و بدین وسیله رفتار لجوجانه فرد را تشدید می کند.

لجبازی رفتاری نیست که همیشگی باشد؛ پس افراد لجوج همیشه لجباز نیستند. ممکن است اتفاقاتی خاص یا واکنش‌هایی باعث این رفتار آنها شود. برای درک این موضوع مجبوریم این واقعیت را یادآور شویم که اکثر رفتارهای آدمی بر پایه اجتناب از درد یا در طلب تشویق است.
لجبازی رفتاری است که به وسیله آن چیزی را که می‌خواهیم بتوانیم با لجبازی هم شده به دست آوریم. بنابراین با استفاده از مقاومت دربرابر خواسته های دیگران ممانعت  خود را می رساند. تا او نیز بتواند خواسته خود را برآورده کند.

یک فرد لجباز، در مقابل تغییر ، مقاومت می کند؛ چون ادراک او متفاوت است.

یک فرد لجباز، به ایده‌ها و نظرات خود به طور مصممی پایبند است؛ چون ادراک او متفاوت است.

یک فرد لجباز،  توضیح مشخصی را درباره علت مقاومت خود، ارائه نمی کند؛ چون ادراک خود را برحق می داند.

یک فرد لجباز،  نگرشش این است که من نمی‌خواهم؛ شما هم نمی‌توانید مرا مجبور کنید؛ چون دنیای خود را این طور می خواهد.

یک فرد لجباز،  کسی است که در مورد کاری که قرار است انجام دهد، ذهنش را تغییر نمی دهد؛ چون ادراک خود را نمی خواهد تغییر دهد.
یک فرد لجباز،  همیشه و ذاتاً لجباز نیست، اما چیزهایی وجود دارند که می تواند باعث لجبازی او شود و او را مجبور به مقاومت کند تا این حد که حتی به حرفهای دیگران نیز گوش نکند!
بنابراین فکر نکنیم که فقط طرف مقابلمان لجباز و یکدنده است بلکه مثل یک جاده دو طرفه می باشد؛ یعنی خود من نیز در جاده لجبازی او در حال رفتار هستم. چون ادراکات متفاوتی به دنیای اطراف خود داریم.

[/restrict]