حرف بزنیم

۷۱

با هم حرف بزنیم (let’s talk).

همه ی ما فکر می کنیم وقتی ذهنمان جمله ای را باور دارد آن جمله “درست” است.

همه ی ما فکر می کنیم وقتی ذهنمان آنچه که در مورد دیگران تصور می کند و تحلیلی که از موقعیت داریم “درست” است.

وجود داشتنِ تحلیلی در ذهنمان به معنای درست بودنِ آن و برتری طلبی نیست!

ذهن، پیچیده ترین و گاهی فریب کارترین بخش درونی ماست.

بنابراین همیشه نمی توانیم به ذهنمان اعتماد کامل و خالص کنیم و در مورد آن حرف بزنیم ؛

در صورتی که همیشه می توانیم به شواهد رفتاری و اتفافاتِ درون رابطه ای نیز توجه کرد

و بر اساس آن پیش بینی هایی را انجام دهیم تا موثر و مسئولانه حرف بزنیم.

به همین خاطر به نظر می رسد تحلیل های ما بیشتر از آنکه به واقعیت درونی و هویتی فرزندان مان ربط داشته باشد به درون خودمان ربط دارد.

مثلا: من از گریه او حس کردم منظورش زور گفتن و به کرسی نشاندن حرفش است؛ ( تحلیل ما از اتفاقی که افتاد).

پس او با گریه اش می خواهد لج کند! ( نتیجه ای که از تحلیل گرفته ایم).

این که دنبال دلیلی برای رفتارها می گردیم در بیشتر موارد به درون ما و قضاوتی که نسبت به خودمان داریم باز می گردد و نه ضرورتاً قصد و اراده فرزندمان.

یا مثلا: من از رفتارهای او می فهم که تنبل است! (تحلیل).

پس باید کنترلم را بر رویش بیشتر کنم! (نتیجه).

فکر کنیم و با فرزندان مان حرف بزنیم

وقتی اجازه می دهیم این تحلیل ها بدون اینکه با بچه ها حرف بزنیم در ذهنمان جریان داشته باشند،

• یعنی بسیار کودکانه و حق به جانب، دنیا و اتفاقات را برای خودمان معنا می کنیم.
• یعنی سعی نمی کنیم به یک نقطه تفاهم برسیم.
• یعنی دوست داریم با برتری طلبی و بدون توضیح رفتارمان با آنها گلاویز شویم و بر اساس این تحلیل ها و برتری طلبی ها بچه ها را تغییر دهیم.

بنابراین قضاوت و تحلیل های ذهنی ما، رفتارهای ما را نسبت به بچه ها تغییر می دهد و در نتیجه در رابطه هایمان به سمت رفتارهای مخرب می رویم.

• اگر می خواهیم بچه ها را واقعی تر ببینیم
• اگر می خواهیم بچه ها را با هویت و صادق ببینیم
• اگر می خواهیم بچه ها را متعادل تر ببینیم

با شواهد رفتاری و ظن و گمان آنها را تحلیل نکنیم؛

با آنچه در ذهن ماست با آنها بحث نکنیم؛

با آنها بالغانه حرف بزنیم و سعی کنیم تحلیل ها را با واقعیت او هماهنگ کنیم.

آنچه صمیمیت و رابطه ما را با بچه ها پایدارتر می کند این است که موثر و مسئولانه حرف بزنیم و رفتار کنیم!

در واقع فرزندان مان نیاز دارند که ما به آنها

• فرصت بدهیم،
• گفتگو کنیم،
• رفتارهایشان را مشاهده کنیم
• و انگاه موثر و مسئولانه از طریق رفتار و الگو بودن با آنها حرف بزنیم.