سکوت

۵۳

زمانی که ما والدین به هیچ وجه نمی خواهیم فرزندان مان کاری را انجام دهند،

می توانیم به آنها بگوئیم این امر “غیرقابل مذاکره” است و شما (فرزند) اجازه ندارید هیچ بحثی درباره ی آن بکنید.

به نظر می رسد در این لحظه ها به جای بدرفتاری ها و آسیب زدن به خود و آنها، رفتار سکوت (Silence) را پیشه کنیم.

سکوتی که توضیح می دهد خودش مهم و ارزشمند است، نه رفتاری که باعث دلخوری ما شده است.

البته سکوت از اینکه تلاش کن تا تصویر ذهنیِ دیگران را در مورد خودت “درست” کنی!

سکوت از هر چیزی حتی تعریف ها و تخریب ها.

سکوت از پاسخ ها و پرسش ها!

سکوت به جای واکنش فوری

بعد از سکوت (رفتاری که به جای فوری واکنش نشان دادن انتخاب کردیم) که تلاطم ها و ناآرامی ها خوابید؛

حالا فرصت خوبی فراهم شده تا با هم یک گفتگو موثر داشته باشیم؛

تا به آنها بگوییم به چه دلیلی احساس می کنیم آنها نباید آن کار را انجام دهند.

و صد البته فراموش نکنیم فرزندان مان باید بفهمند که وقتی ما می گوییم “غیرقابل بحث” هرگز نظرمان را تغییر نخواهیم داد.

در واقع اگر به جای چند لحظه سکوت و صبر، بدرفتاری را انتخاب کنیم، به رفتاری ناموثر و نامسئولانه دست زده ایم.

بدرفتاری که نه تنها به ما، بلکه بیشتر به خانواده ای که در آن زندگی می کنیم آسیب خواهد زد.

بیشتر والدین فکر می کنند بدرفتاری در مقابل بدرفتاری “عادی” ست و برای “تربیت و اصلاحِ” فرد مقابل ضروری ست.

در صورتی که عکس العمل ما به بچه ها اگر با بدرفتاری و آسیب زدن به آنها همراه باشد،

آسیب های زیادی هم به ما و آنها و هم به بدنه خانواده وارد می کند

و چون در خانواده های ما معمولا این کارها عادی تلقی می شود و حتی زیاد هم دیده می شود، شکل طبیعی به خود پیدا کرده است؛

و این طبیعی بودن اصلا خوب نیست؛

زیرا هنگامی که با آموزش های تربیتی آشنا می شویم متوجه می شویم که چه قدر با درست برخورد کردن و از خود محافظت کردن فاصله داریم.

در حقیقت ما اول باید ببینیم چه رفتار‌هایی آسیب است

تا بتوانیم تشخیصشان دهیم و بعد بتوانیم در مقابل این رفتارهای ناکارآمد از خودمان محافظت کنیم.

گاهی سرزنش ها، تذکرات و لحن ها و رفتارهای تحقیرآمیز خود را باید بشناسیم تا بتوانیم رفتارهای مسئولانه و موثرتری داشته باشیم.