هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
عکس نوشته ها
تشویق _ تنبیه
07
خرداد
خرداد
۴۹
هرگز فراموش نکنید فرزندان تان را بابت رفتار خوبشان تشویق (Encourage) کنید،
همان گونه که وقتی رفتاری بد از آن ها سر می زند، تنبیه شان (punishment) می کنید.
تقریباً در هر موقعیت، شرایط و محیطی تعداد انتخاب‌های ممکن زیادی وجود دارد که البته بی نهایت نیست.
طبق تئوری انتخاب، ما در هر موقعیتی مجموعه انتخاب هایی خواهیم داشت و این انتخاب های ما هستند که به زندگی ما جهت می بخشند.
دلیل اینکه والدین هنگام برخورد با فرزندان خود شکست می خورند، این است که آنها فکر می‌کنند چون بزرگتر و قدرتمندتر از بچه‌های خود هستند، می‌توانند
- غُر بزنند
- گلایه کنند
- زور بگویند
- تنبیه کنند
- و رفتارهایی از این دست از خود نشان دهند.
در صورتی که فکر نمی‌کنند انتخاب‌های دیگری نیز وجود دارد.
در نهایت نیز اغلب آنها از تلاش برای تبدیل شدن به پدر یا مادر ایده‌آل خود دست بر می دارند.
والدین معمولا به خود زحمت نمی‌دهند که حدّ و حدود خود را در تشویق _ تنبیه بشناسند و آسیب پذیری خود را به حداقل برسانند.
چنین والدینی مطمئناً در تشویق _ تنبیه فرزندان خود شکست می خورند.
چون نمی دانند که چه وقت باید از انتخاب آن ها دست بردارند و چه وقت نباید در جا بزنند.
یک پیشنهاد ساده برای سنجش تشویق _ تنبیه
به نظر شما در موقعیتهای زیر، چه انتخاب‌هایی می‌توانیم در تشویق و تنبیه فرزندان خود داشته باشیم؟
- نوشتن تکالیف مدرسه با خطّ ناخوانا
- والدینی که دوست دارند فرزندشان شب ادراری نداشته باشد، اما اصلاً پیگیری نمی‌کنند.
- پدر یا مادری که این زحمت را به خود نمی‌دهد ببیند این حرف یا رفتارش چه اثری بر فرزندش دارد
- والدینی که خشمگین می شوند
- والدینی که به چیزی کمتر از آنچه توانایی رسیدن به آن را دارند، راضی می شوند.
شاید با خود فکر کنید من این موارد را قبلاً هم می دانستم!
- یا اینکه من در طول زندگی ام بارها دیده ام آنهایی که تشویق _ تنبیه مخرب خود را ول نمی‌کنند، بیشترین سود را می برند.
- یا اینکه این قضیه تا به امروز تأثیری در زندگی ام نداشته است.
پس چرا حالا باید این کار را بکنم؟!
دلیل آن، بسیار ساده است! این مربوط به داستانی است که بارها برای خودتان تعریف کرده اید.
شما با این باور بزرگ شده اید که ول کردن رفتار اشتباه، یعنی شکست.
ول کردن حسّی شبیه حسّ لحظه سقوط دارد.
مسلم است که شما بیشترین تلاشتان را می‌کنید، اما نمی‌توانید آن را انجام دهید.
اگر تنها کمی بهتر بودید، دست از تلاش نمی کشیدید.
اگر می‌خواهید خدمت درستی به فرزندان خود انجام دهید، این نکته را لطفاً آویزه گوش خود کنید:
شما مطمئن هستید که تشویق _ تنبیه در دنیای خودتان، مطلوب است.
اما غیر از خودتان هیچکس دیگری به آن توجهی ندارد.
شما مشغول این هستید تا خدمت، کمک و رفتار جدید خود را تا جایی که می‌توانید به پیش ببرید.
اما فرزندتان توجهی به آن ندارد.
به نظر می رسد اثرگذاری تشویق _ تنبیه یا هر رفتار دیگری از ما بیش از هر چیز دیگری به خود ما مربوط می شود.
